مثل مامانم.

آدما نباید ایده آل گرا باشن نمیشه از طرف مقابلت انتظار داشته باشی اشتباه نکنه در حالی که خودمون پُریم از اشتباه های کوچک و بزرک.

وقتی از ماها حساس میشیم رو ادمای اطرافمون و تک تک کارشون ایراد میگیریم باعث میشه جایی که من به مشکل میخورم دیگه سمت تو نوعی نیام برای این که حساس ترت نکنم بخاطرش مدام توضیح ندم .ساکت بشم پنهانش کنم این دقیقا مشکلی بود که من تو نوجوونیم با مامانم داشتم و بخاطر همین خیلی ازش دور بودم و دوست داشتنی بهش نداشتم و مدام جنگ و دعوا بود اما از ۱۹ سالگی به بعدم حس میکنم همه چیز عوض شد من یا مامانم نمیدونم اما دیگه مامانم برخورد تند نمیکنه بهم شک نمیکنه سوال پیچم نمیکنه فقطططط گوش میده و لبخند میزنه و هرجا لازم باشه بهم هشدار میده که مراقب خودم باشم و اینو در قالب خداحافظی کردنامون بهم میگه ینی وقتایی که میرم دانشگاه میگه مراقب خودت باش و اگه کسی چیزی گف جوابش نده  :) 

حتی اشتباهات گذشتمم براش میگم اینجوری میشه :O خخ

عاشق مامانم شدم چون واقعا همه چیزمو به مامانم میگم حتی اگه یکیو ببینم خوشم بیاد بهش میگم و کلی میخندیم D: مثل کلیپی که امروز نشونش دادم و مرد تو کلیپ اینقدر گوگولی بود به مامانم نشون دادم فقط نگاه کرد و لبخند زد :) البتهرمیدونه که منظوری ندارم و فقط برای فان اینارو میگم :/ (کلیپش اینستا میزارم)

عاشقتم مامانم که اینقدر کنارت حس آرامش دارم.